Hawi Chalil
 
Encyklopedia PWN
Hawi Chalil, Halīl Ḥāwī, ur. 1919, Asz-Szuwajr, zm. 6 VI 1982, Bejrut,
poeta i literaturoznawca arabski z Libanu;
studiował na uniwersytecie w Cambridge pod kierunkiem A.J. Arberry’ego (rozprawa doktorska Khalil Gibran: His Background, Character and Works 1972); profesor Uniw. Amer. w Bejrucie; pozycję H. jako poety ugruntował debiutancki zbiór Nahr ar-ramad [‘rzeka popiołu’] (1957); ponadto An-naj wa-ar-rih [‘flet i wiatr’] (1961), Bajadir al-dżu [‘klepiska głodu’] (1965); w twórczości, nie odchodząc w pełni od wzorów klas., odnosi się do współcz. problemów polit. i moralnych, wskazuje na upadek wartości; wykorzystuje motywy z kultury staroż. Wschodu i klas. islamu; popełnił samobójstwo na znak protestu przeciwko izraelskiemu atakowi na Liban; pol. przekł. wierszy H. w antologii Pieśni gniewu i miłości (1990).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia