Hauptmann Gerhart
 
Encyklopedia PWN
Hauptmann Gerhart Wymowa, ur. 15 XI 1862, Szczawno Zdrój (niem. Bad Salzbrunn), zm. 6 VI 1946, Jagniątkowo,
brat Carla Ferdinanda Maxa, niem. dramaturg, pisarz i poeta.
Czł. Pruskiej Akad. Sztuk; pierwsze dramaty Hauptmanna (Przed wschodem słońca 1889, wyd. pol. 1964) zapoczątkowały zwycięstwo naturalizmu na scenie niem., ugruntowane później wieloma utworami o tematyce społ.-obyczajowej, m.in.: Bobrowe futro (1893, wyst. pol. 1903), Róża Bernd (1903, wyd. pol. 1904), Szczury (1911, wyd. pol. tegoż roku); wyjątkową pozycję zajmują 2 dramaty: Tkacze (1892, wyd. pol. 1905) — osnuty na tle powstania tkaczy śląskich 1844, wzór nowoczesnego dramatu społ., i Florian Geyer (1896) — dramat hist. o wojnie chłopskiej 1525; późniejsze sztuki łączą realia hist.-obyczajowe z motywami baśniowej symboliki, widocznymi już w Hanusi (1894, wyd. pol. 1899), wyraźnymi m.in. w baśni dram. Dzwon zatopiony (1896, wyd. pol. 1899); w dziełach dram. dojrzałego wieku dominuje tematyka hist., zwłaszcza antyczna (m.in. tetralogia Atriden 1942–48); bogata twórczość epicka, m.in. powieści: Atlantis (1912, wyd. pol. 1927), utopijna Wyspa Wielkiej Matki (1924, wyd. pol. 1930), rel.-społ. Szaleniec boży Emanuel Quint (1910, wyd. pol. 1964) oraz nowela Kacerz z Soany (1918, wyd. pol. 1927); wspomnienia Księga namiętności (1930, wyd. pol. 1962) oraz autobiografia Przygoda mojej młodości (1937, wyd. pol. 1998); twórczość Hauptmanna wywarła wpływ na wielu pisarzy m.in. J. Kasprowicza i S. Wyspiańskiego; 1912 otrzymał Nagrodę Nobla.
Bibliografia
Z. ŻYGULSKI Gerhart Hauptmann. Człowiek i twórca, Wrocław 1968;
Gerhart Hauptmann w krytyce polskiej, red. N. Honsza, K.A. Kuczyński, A. Stroka, Wrocław 1992.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia