Grotowski Jerzy, ur. 13 VIII 1933, Rzeszów, zm. 14 I 1999, Pontedera (Włochy),
reżyser teatralny, badacz i reformator sztuki aktorskiej.
Grotowski Jerzy
Encyklopedia PWN
Założyciel (1959) i kierownik Teatru Laboratorium w Opolu i we Wrocławiu (do 1984). W 1982 wyemigrował z Polski. W działalności twórczej Grotowskiego można wyróżnić 4 okresy: 1) Teatr przedstawień (1957–69) — inscenizacje oparte na własnych scenariuszach, m.in. Kain według G. Byrona (1960), Siakuntala według Kalidasy (1960), Dziady według A. Mickiewicza (1961), Kordian według J. Słowackiego (1962), Akropolis według S. Wyspiańskiego (1962), Tragiczne dzieje doktora Fausta według Ch. Marlowe’a (1963), Studium o Hamlecie według W. Szekspira i Wyspiańskiego (1964), Książę niezłomny Słowackiego według P. Calderóna de la Barca (1965), Apocalipsis cum figuris (1968); realizacja idei „teatru ubogiego”, opartego na relacji aktor–widz (książka Towards a Poor Theatre 1968, Teksty z lat 1965–1969 1989). 2) Teatr uczestnictwa (1969–78), znany także jako Kultura Czynna lub Parateatr; od 1973 doświadczenia parateatralne koncentrujące się na badaniu różnych form ekspresji człowieka w działaniu, w relacji z innymi ludźmi (m.in. Uniwersytet Poszukiwań Teatru Narodów 1975, Przedsięwzięcie Góra 1977, Drzewo ludzi 1979). 3) Teatr Źródeł (1976–82) — badania i doświadczenia transkulturowe w międzynarodowej ekipie. 4) Ritual Arts — amerykański okres przejściowy pracy w Kalifornii (1983–85), oznaczany przez Grotowskiego terminem Objective Drama oraz prace prowadzone we Włoszech (od 1985). Otrzymał wiele ważnych wyróżnień i nagród (1972 nagrodę państwową I stopnia). W 1997 objął kierownictwo Katedry Antropologii Teatru w Collège de France w Paryżu.
