Grochowiak Stanisław

fot. Archiwum Dokumentacji Mechanicznej

Grochowiak Stanisław, ur. 24 I 1934, Leszno (Wielkopolska), zm. 2 IX 1976, Warszawa,

poeta, prozaik, dramatopisarz, publicysta.

1958–60 współredaktor Współczesności (1959 redaktor), 1961–63 „Nowej Kultury”, 1963–70 „Kultury”; wczesną poezję Grochowiaka cechuje stylizacyjne wyrafinowanie połączone z manifestacyjnym antyestetyzmem w sferze tematyki, upodobanie do groteski i makabry na wzór barok.; styl ten, nazwany 1962 przez J. Przybosia — turpizmem (łac. turpis ‘brzydki’), zyskał wielu kontynuatorów; ok. poł. lat 60. w poezji Grochowiaka rozwinęły się tendencje klasycyzujące i metafiz.; zbiory wierszy (Ballada rycerska 1956, Menuet z pogrzebaczem 1958, Rozbieranie do snu 1959, Agresty 1963, Kanon 1965, Polowanie na cietrzewie 1972, Bilard 1975, Haiku-images 1978), powieści (Trismus 1963, Karabiny 1965), utwory dram. (Chłopcy, wyst. 1966, zbiór Dialogi 1976); Wiersze wybrane (1978); oprac. antologię Poezja polska (t. 1–2 1973, z J. Maciejewskim).

Bibliografia

J. ŁUKASIEWICZ Stanisław Grochowiak, Warszawa 1980;

P. Łuszczykiewicz Książę erotyku, Warszawa 1995;

A. Dworniczak Stanisław Grochowiak, Poznań 2000.