głowica
 
Encyklopedia PWN
głowica, kapitel,
arch. najwyższa, wieńcząca część kolumny, filaru lub pilastra, stanowiąca pośredni człon konstrukcyjny między podporą i elementami dźwiganymi;
głowice występują w architekturze od starożytności: w Egipcie — stylizowane głowice roślinne (palmowe, papirusowe, lotosowe), w Mezopotamii — o formach geometrycznych, w Persji — o zoomorficznych; w sztuce greckiej elementami porządków architektonicznych były głowice doryckie, jońskie i korynckie; w Rzymie oprócz nich pojawiły się głowice kompozytowe i toskańskie; w architekturze bizantyńskiej występowały głowice z impostem oraz trapezoidalne i koszykowe, a w sztuce islamu oprócz form klasycznych stosowano bogato dekorowane głowice stalaktytowe; w architekturze romańskiej występowały głowice kostkowe, blokowo-kielichowe i kielichowe, zdobione motywami geometrycznymi, roślinnymi i figuralnymi; głowice gotyckie miały głównie dekorację roślinną (pączkowe, liściaste). W architekturze nowożytnej stosowano klasyczne typy głowic, które przetrwały do współczesnych czasów.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Głowice rys. M. Sokólska-Połutrenko/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Kapitel kolumny Aśoki z Sarnath, III w. p.n.e. — Muzeum Narodowe, Delhi fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia