głagolica
 
Encyklopedia PWN
głagolica
[staro-cerkiewno-słow. głagoł ‘słowo’, ‘litera’],
najstarsze pismo słow., oryginalne dzieło Cyryla, apostoła Słowian;
powstała prawdopodobnie 862–863 do zapisania języków słow. (bułgarsko-macedońskiego i ludności okolic Solunia — Salonik); obecnie uznaje się, że głagolica jest w całości dziełem oryginalnym, tak pod względem kształtu liter, jak i przystosowania do właściwości dźwiękowych słow. dialektu soluńskiego 2. poł. IX w.; oparte na ówczesnych graficznych systemach bizant. składa się z 40 liter symetrycznie stylizowanych; najstarsze zabytki głagolickie zachowały się jedynie w odpisach z X w. (Mszał kijowski, Kodeks mariański, Kodeks zografski); rozróżnia się 2 typy głagolicy — wcześniejszą głagolicę bułgarską o owalnych, symetrycznych kształtach liter (do XII w.) oraz późniejszą głagolicę chorwacką z literami kanciastymi, używaną XIV–XVII w. (dotąd w liturgii katol. w Dalmacji); z czasem wyparta przez bliższą grece cyrylicę.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia