Gentile Giovanni
 
Encyklopedia PWN
Gentile
[dżentịle]
Giovanni, ur. 30 V 1875, Castelvetrano (Sycylia), zm. 15 IV 1944, Florencja,
wł. filozof i pedagog;
teoretyk wł. faszyzmu, gł. (obok B. Crocego) przedstawiciel współcz. idealizmu we Włoszech; 1906–14 profesor uniwersytetu w Palermo, 1914–17 — w Pizie, od 1917 — w Rzymie; 1923–24 min. oświaty w rządzie B. Mussoliniego, przeprowadził reformę wł. szkolnictwa; 1924 zał. i wiele lat prowadził Instituto Nationale Fascista di Cultura; założyciel i redaktor nacz. Enciclopedia Italiana; zginął z wyroku wł. ruchu oporu. Inspirowana przez idealizm heglowski doktryna filozoficzna Gentilego, zw. aktualizmem, stanowi fenomenologię ducha pojętego jako czysty akt myśli, w którego obrębie, w toku historii, realizuje się absolut; z filozofią jako nauką o rozwoju ducha Gentile utożsamiał pedagogikę jako naukę o kształceniu ducha; L’atto del pensare come atto puro (1912), La riforma della dialettica hegeliana (1913), Reforma wychowania (1920, wyd. pol. 1932), La filosofia del’arte (1931), Introdutione alla filosofia (1933).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia