fryzyjski język,
język z zachodniej grupy języków germańskich;
fryzyjski język
Encyklopedia PWN
silnie zróżnicowany terytorialnie, nie występuje w postaci jednolitego języka ponaddialektalnego; rozpada się na 3 grupy dialektów: zachodnią (hol. Fryzja, hol. wyspy Terschelling i Schiermonnikoog), wschodnią (niem. Dolna Saksonia) oraz północną (zachodnie wybrzeże niem. Schlezwiku-Holsztyna); Najstarsze zabytki języka fryzyjskiego z XIII–XV w.; od XVI w. rolę oficjalnego języka kult. pełnił hol., językiem zaś literatury lud. był zachodni dialekt Kleifries; w tym języku pisał Gysbert Japiks, który stworzył podstawy literatury fryzyjskiej. W XIX w. nastąpił nawrót do języka fryzyjskiego; od 1937 wprowadza się język fryzyjski do szkół, których 1/4 jest dwujęzyczna, 1956 — także do sądownictwa; na pocz. lat 50. utworzono katedrę języka fryzyjskiego na uniwersytecie w Groningen (Holandia). W XIX w., w okresie romantyzmu, działali m.in. poeta H. Sytstra i pisarz lud. W. Dykstra; w końcu XIX w. — poeta i polityk P.J. Troelstra, twórca liryków i poematów, jeden z założycieli Partii Socjaldemokr., i pisarz S. Kloosterman, twórca nowel, poematów, ballad; współcz. literaturę w XX w. zapoczątkował nar. ruch młodofryzyjski, któremu przewodził D. Kalma, poeta, dramaturg, krytyk i tłumacz (m.in. W. Szekspira); z ruchem tym współdziałał E.B. Folkertsma, tłumacz Biblii; współcześnie działają D.A. Tamminga, poeta, i U. van Houten, twórca popularnych nowel.
