Franko Iwan
 
Encyklopedia PWN
Franko Iwan, ur. 27 VIII 1856, Nahujewice k. Drohobycza, zm. 28 V 1916, Lwów,
ukr. pisarz, slawista, publicysta i działacz społeczny;
1890 jeden z założycieli Ukr.-Ruskiej Partii Radykalnej; propagator marksizmu, którego syntet. ujęcie zawarł w Katechizmie socjalistycznym (napisanym po polsku); współorganizator ruchu lud. w Galicji, współpracownik „Kuriera Lwowskiego” (1887–97), „Prawdy” A. Świętochowskiego i in. czasopism pol.; autor liryków refleksyjnych (zbiory wierszy, m.in. Z werszyn i nyzyn 1887, Ziwjałe łystia 1899, Semper tiro 1906), powieści (Zachar Berkut 1883, wyd. pol. 1950), opowiadań (Lasy i pastwiska 1883, wyd. pol. 1932), z życia robotników i ludu galicyjskiego, oraz poematów (m.in. Mojżesz 1905, wyd. pol. 1913), dramatów (Ukradene szczastia 1893), o tematyce społ.; prace z dziedziny etnografii, folkloru i języka ukr., teorii i historii literatury ukr., pol., ros. i niem.; badacz stosunków lit. ukr.-pol.; tłumacz m.in. utworów A. Mickiewicza; pisał także w języku pol. (pol. wybory: Opowiadania 1978, O literaturze polskiej 1979); utrzymywał kontakty z pisarzami pol. (E. Orzeszkową, J. Kasprowiczem i in.); Utwory wybrane (t. 1–2 1955).
Bibliografia
M. JAKÓBIEC Iwan Franko, Warszawa 1958;
M. KUPLOWSKI Iwan Franko jako krytyk literatury polskiej, Rzeszów 1974.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia