Francka–Hertza doświadczenie

Francka–Hertza doświadczenie,

badania wzbudzeń i jonizacji atomów w wyniku zderzeń z elektronami przeprowadzane, począwszy od 1913, przez fizyków niemieckich J. Francka i G. Hertza (1925 Nagroda Nobla);

polegało na przepuszczaniu strumienia elektronów przez warstwę rozrzedzonego gazu i wyznaczaniu zależności między natężeniem prądu elektronów w gazie; elektrony zderzając się z atomami (cząsteczkami) gazu oddają im część swojej energii; dla energii elektronów równej energii wzbudzenia lub jonizacji atomów występowały minima natężenia prądu elektronów; wyznaczenie położeń tych minimów w funkcji energii pozwoliło określić poziomy energetyczne i potencjały jonizacyjne atomów różnych gazów.