Flandria
 
Encyklopedia PWN
Flandria, flam. Vlaanderen, fr. Flandres Wymowa,
kraina historyczna w północno-zachodniej Europie, nad M. Północnym.
W starożytności zamieszkana przez Celtów, w I w. p.n.e. podbita przez Rzymian, od III w. zasiedlana przez Fryzów i Franków, w IV–V w. przez Flamandów; w IX w., dzięki połączeniu kilku hrabstw przez Baldwina I, zięcia Karola Łysego, i jego potomków, wyodrębniło się tu silne państewko (lenno Francji); korzystne położenie geogr., wczesny rozkwit handlu, rzemiosła tkackiego, wielkie ośr. miejskie (m.in. Brugia, Gandawa, Ypres, Lille), sprzyjały jego usamodzielnieniu; w XII–XV w. jako najludniejszy i najbogatszy kraj Europy (m.in. produkcja sukna, gł. na eksport) przedmiot rywalizacji ang.-fr. (liczne powstania antyfr.); od końca XV w. narastający kryzys gosp. w związku z konkurencją sukiennictwa ang. oraz zamulaniem się gł. portów Flandrii; od 1384 w posiadaniu książąt Burgundii, od 1477 Habsburgów, od 1556 ich linii hiszp.; mimo udziału w rewolucji niderlandzkiej Flandria nie uzyskała niezależności; w XVII w. okrojona na rzecz Francji; 1714 pod panowaniem austr.; w czasie rewolucji 1794 włączona do Francji; 1815–30 połączona z Holandią; 1830 weszła w skład Belgii, jednak bez południowego krańca (Dunkierka, Lille), pozostającego w granicach Francji oraz Holandii — część północna; w czasie I wojny świat. 1914–18 była terenem zaciętych walk pomiędzy wojskami niem. a państwami ententy; w czasie II wojny światowej 1940 odcięcie przez Niemców ok. 40 dywizji alianckich znajdujących się we Flandrii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia