ferroelektryczność

ferroelektryczność

[łac.-gr.],

zespół właściwości niektórych dielektryków krystalicznych, zw. ferroelektrykami (segnetoelektrykami); właściwości te są skutkiem pojawiającej się w małych obszarach kryształu (w domenach elektrycznych) spontanicznej (samorzutnej) polaryzacji dielektr.;

właściwości ferroelektr. kryształów występują jedynie poniżej pewnej określonej temperatury (tzw. ferroelektryczność punktu Curie); powyżej tej temperatury drgania termiczne cząstek niszczą uporządkowanie momentów dipolowych wewnątrz domen; ferroelektryczność została odkryta 1921 przez J. Valaska.