epigrafika
 
Encyklopedia PWN
epigrafika
[gr. epigraphḗ ‘napis’],
dyscyplina badawcza zajmująca się zbieraniem, czytaniem i publikowaniem oryginalnych staroż. napisów, które zostały wyryte bądź wymalowane na materiale twardym (kamieniu, glinie, drewnie, metalu), niekiedy zaliczana do nauk pomocniczych historii;
podział w obrębie dyscypliny przebiega wedle języków (epigrafika: asyryjska, aramejska, chińska, egipska, perska, sanskrycka itd.) i typów pisma (epigrafika: mykeńska, runicza itd.), w których teksty zostały sporządzone; najwcześniej ukształtowała się e. klasyczna, korzeniami tkwiąca w zapoczątkowanym w renesansie antykwarycznym zainteresowaniu starożytnościami, a przedmiotem jej są staroż. teksty gr. i łac.; wyznaczyła ona na przestrzeni XIX w. standardy całej epigraficznej metodzie nauk.; epigrafika wspomaga m.in. badanie zmian językowych, typy pisma, geografie dialektów, stopień znajomości pisma w danej społeczności; teksty epigraficzne stanowią pomocnicze, a czasami jedyne źródło umożliwiające badanie hist., wzbogacają często dane archeol.; od XIX w. studia epigraficzne objęły także łac. napisy średniow. i renesansowe.
Bibliografia
B. Bravo, J. Trynkowski Epigrafika, w: Vademecum historyka starożytnej Grecji i Rzymu, t. 1, Warszawa 1982;
B. Trelińska Gotyckie pismo epigraficzne w Polsce, Lublin 1991.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia