eocen
 
Encyklopedia PWN
eocen
[gr. ēṓs ‘jutrzenka’, kainós ‘nowy’],
druga epoka wczesnego trzeciorzędu (paleogenu) trwająca od ok. 55 do ok. 34 mln lat temu;
także jednostka chronostratygraficzna (oddział) obejmująca powstałe w tym czasie skały; e. charakteryzuje rozwój dużych otwornic (numulitów) oraz górotwórcza faza pirenejska orogenezy alpejskiej, która doprowadziła do sfałdowania skał na obszarze Pirenejów i Alp.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia