Ennodiusz, Magnus Felix Ennodius, ur. ok. 473, zm. 521,
chrześc. pisarz łaciński;
Ennodiusz
Encyklopedia PWN
urodzony w Galii, działał w Pawii jako profesor retoryki, następnie biskup; autor dzieł prozą, m.in.: życiorysów świętych, rozpraw apologetycznych, mów, listów, autobiografii Eucharisticon de vita sua [‘dziękczynienie za swoje życie’] oraz panegiryków na cześć króla Ostrogotów Teodoryka i bpa Epifaniusza — ważnych źródeł do poznania epoki; swój talent poet. ujawnił w 2 księgach wierszy; są to opisy podróży, panegiryki, hymny oraz różnorodne epigramy: satyryczne, okolicznościowe, dedykacyjne; E. łączy 2 epoki — przemijające czasy pogańskie i umacniające się chrześcijaństwo.
