elektrodynamika kwantowa
 
Encyklopedia PWN
elektrodynamika kwantowa,
dział kwantowej teorii pól zajmujący się oddziaływaniami cząstek naładowanych z polem elektromagnetycznym;
opiera się na kwantowaniu równań Maxwella i równania Diraca. Elektrodynamika kwantowa stanowi kontynuację mechaniki kwantowej i jest teorią relatywistyczną — łączy teorię kwantów ze szczególną teorią względności; pozwala opisywać zjawiska, w których w wyniku oddziaływań elektromagnetycznych liczba i rodzaj cząstek ulega zmianie (emisja i absorpcja fotonów, kreacja i anihilacja par cząstek). Analogicznie do fotonów — kwantów pola elektromagnetycznego, elektrodynamika kwantowa rozpatruje elektrony jako kwanty pewnego pola, nie mającego odpowiednika klasycznego, tzw. pola elektronowo-pozytonowego. Elektrodynamika kwantowa daje dobrą zgodność rezultatów z danymi doświadczalnymi (np. anomalny moment magnetyczny elektronu) i tłumaczy wiele zjawisk (jest to teoria opisująca m.in. wszystkie zjawiska chemiczne). Podstawy elektrodynamiki kwantowej stworzyli 1929 P.A.M. Dirac, W. Heisenberg i W. Pauli; do nowszego jej ujęcia (od 1947) przyczyniły się głównie prace J.S. Schwingera, Sh. Thomonagi i R. Feynmana.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia