Dżakarta

Dżakarta, Jakarta, 1621–1945 Batawia, do 1972 w nazewnictwie pol. Djakarta,

stolica Indonezji, na północnym wybrzeżu Jawy na nizinie aluwialnej, przy ujściu rz. Ciliwung do M. Jawajskiego.

gł. Jawajczycy, Sundajczycy, Indusi i Chińczycy. Założona w XVI w.; w XVII w. zniszczona przez Holendrów, odbudowana wokół wzniesionej przez nich twierdzy Batawia, od której przejęła nazwę; do 1945 stol. Hol. Indii Wschodnich; 1942–45 okupacja jap.; od 1949 stol. Indonezji; siedziba ASEAN. Od 1966 stanowi wraz z przedmieściami oddzielną jednostkę adm. — dystrykt metropolitalny Jakarta Raya; powierzchnia 661 km², 17,9 mln mieszk. (2005); jedno z największych miast Azji; wielki ośr. handl., finansowy i przem.; siedziba oddziałów największych banków świat.; corocznie międzynar. targi; przemysł metal., chem., poligraficzny, włók., skórz., spoż.; montaż samochodów osobowych; rozwinięte rzemiosło; port mor. Tanjungperiuk; od 1985 nowy międzynarodowy port lotniczy Cengkareng; 2 porty krajowe; ważny ośrodek nauk. i kult.; 10 uniw., w tym nar. (zał. 1950); indonez. akad. nauk; liczne inst. nauk.-badawcze (m.in. kultury indonez. i oceanologii), biblioteka nar. (utworzona 1980 z połączenia 4 poprzednio istniejących); muzeum nar. (zał. 1778); festiwale: tańca, lud. zespołów orkiestrowych (gamelan), teatru lalek. Dżakarta składa się z 2 części: tzw. dolnego miasta (domy w stylu hol. z XVII–XVIII w., liczne kanały) i tzw. górnego miasta (nowoczesne dzielnice, szerokie ulice, dużo zieleni); kompleks sport. Senayan (zbud. dla azjat. igrzysk olimpijskich 1962).

Dżakarta, widok ogólny (Indonezja)