Dżahangir
 
Encyklopedia PWN
Dżahangir
[pers., ‘dzierżyciel świata’],
z dynastii Wielkich Mogołów, do koronacji książę Salim, ur. 31 VIII 1569, Fatehpur Sikri, zm. 28 X 1627, w drodze z Kaszmiru do Lahauru,
władca indyjski 1605–27, syn Akbara;
kontynuował politykę ugody z hindusami i sojuszu z radźputami; znawca sztuki i literatury, miłośnik kultury perskiej, mecenas architektury i malarstwa miniaturowego; autor pamiętników. W 1616 zajął stolicę hinduskiego królestwa Ahmadnagar (środkowozachodni Dekan); uzyskał kontrolę nad zachodnimi obszarami Asamu. Zmuszony do tłumienia buntów podniesionych przez synów. Od 1611, po zawarciu małżeństwa z wywodzącą się z Persji Nurdżahan zaczął tracić wpływ na bieżącą politykę państwa. Słabość imperium wykorzystała ang. Kompania Wschodnioindyjska (1613 pierwsza faktoria w Suracie, 1618 pierwsze przywileje handl. w zamian za ochronę statków mogolskich przed atakami Portugalczyków) i Persowie (1622 zabór Kandaharu przez szacha Abbasa I). Otrzymał gruntowne wykształcenie, jego liberalizm rel. wywoływał sprzeciw ortodoksyjnych muzułmanów; wzorem ojca wykazywał zainteresowanie kwestią współżycia wyznawców różnych religii, miał zezwolić jezuitom na przedstawienie tez chrześcijaństwa w publicznej debacie z teologami muzułm. oraz prowadzenie działalności misyjnej wśród hindusów. Utalentowany poeta, autor pamiętników; wspierał rozwój sztuk, zwłaszcza malarstwa miniaturowego (portrety).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia