dynamika
muz.:
[gr. dynamikós ‘mający siłę’, ‘silny’],
dynamika
Encyklopedia PWN
1) jeden z tzw. elementów muz. (melodia, harmonia, rytm, agogika itd.), dotyczący gł. głośności dźwięków w utworze; dynamika jest zależna od siły pobudzenia źródła dźwięku i określana za pomocą umownych i relatywnych znaków dynamicznych (np. forte, piano, crescendo, diminuendo) oraz od wielkości masy drgającej (budowa instrumentu, rejestr) i liczby dźwięków jednocześnie brzmiących;
2) w akustyce rozpiętość między największym a najmniejszym natężeniem dźwięku możliwym do uzyskania w danym urządzeniu, instrumencie, mierzona w decybelach (dB); słuch ludzki ma zdolność rejestrowania przebiegów dźwiękowych o dynamice do ok. 130 dB, ograniczonej z jednej strony progiem słyszalności, a z drugiej — progiem bólu.
