Dubrownik,
m. w Chorwacji, w południowej Dalmacji, nad M. Adriatyckim.
Dubrownik
Encyklopedia PWN
Założony w VII w. jako Ragusium (później wł. Raguza); w VII i VIII w. napływ Słowian; do 1204 pod władzą Bizancjum, 1204–1808 wolna republika kupiecka o ustroju arystokratycznym, pod zwierzchnością kolejno Wenecji, Węgier, Turcji; rozkwit gosp. i kult. w XV–XVII w.; upadek po trzęsieniu ziemi 1667; 1806–14 pod władzą Francji, od 1815 — Austrii; od 1918 należał do Królestwa SHS (od 1929 Jugosławii); w czasie walk między Chorwacją a Serbią 1991–92 częściowo zniszczony. Najpopularniejszy w Chorwacji ośr. turyst. i kąpielisko mor.; port handl. i pasażerski (m.in. połączenie promowe z Bari we Włoszech); ośr. kult. (Archiwum Dubrownickie; od 1626 stały teatr, od 1956 coroczne letnie festiwale teatr.); muzea. W obrębie Starego Miasta (na Liście Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO), zachowany dawny układ urb.: mury miejskie z bastionami i basztami z X–XV w. (baszta Minčeta); got.-renes. pałace: Rektorów (XV w.), Sponza (XIV–XV w.), odwach z wieżą zegarową (1480); got. klasztory Franciszkanów (XIV w.), Dominikanów (XIV–XV w.), renes. kościół Swetoga Spasa (1520), katedra (1617–1713), barok. Swetoga Vlaha (1707–15), kościół Jezuitów (1699–1725); Mała i Wielka Studnia (pocz. XV w., Onofrio della Cava). Na południowy wschód od Dubrownika, w Ćilipi — międzynar. port lotn.; na rz. Trebišnjica — elektrownia wodna (moc 580 MW).
