Drawidowie,
zbiorcza nazwa ludów posługujących się językami drawidyjskimi;
Drawidowie
Encyklopedia PWN
mieszkających gł. na południu Indii (Tamilnadu, Kerala, Karnataka, Andhra Pradeś), również w części środkowej (Madhja Pradeś, Maharasztra, Bihar) i wschodniej (Orisa, Bengal Zachodni) oraz w Pakistanie (lud Brahui) i na Cejlonie (tzw. Tamilowie cejlońscy), nieliczni w południowo-wschodniej Azji, południowej i wschodniej Afryce; w Indiach ok. 200 mln (lata 90. XX w.). Do Drawidów należą 24 ludy, naliczniejsze: Tamilowie, Telugowie, Kannadowie, Malajalowie. Drawidowie wraz z ludami Munda tworzą przedaryjską warstwę etniczną Indii. Najbardziej prawdopodobny pogląd na temat ich pochodzenia zakłada, że przybyli do Indii z północnego zachodu i byli powiązani z roln. ludnością doliny Indusu, która pozostawiła po sobie liczne osady i 2 większe ośrodki miejskie (Harappa, Mohendżo Daro) oraz nie odczytane dotychczas pismo. W najwcześniejszym okresie religia Drawidów była niezależna od wierzeń i tradycji aryjskiej (cechowały ją: totemizm, kult Bogini-Matki, bóstw wioskowych, kult węży i drzew); później niektórych bogów północnoind. włączono do panteonu bogów Drawidów, a niektórych utożsamiono z drawidyjskimi (np. Majon-Wisznu, Murugan-Śiwa, Kottrawaj-Kali). Oprócz osiadłych ludów roln. występują półnomadyczne plemiona, których podstawą utrzymania jest rolnictwo żarowe uzupełniane zbieractwem i łowiectwem.
