doketyzm

doketyzm

[gr. dokeín ‘wydawać się’, dókema ‘wizja’, ‘zjawa’, ‘pozór’],

religiozn. powstały w pierwotnym chrześcijaństwie pogląd, że Jezus Chrystus nie miał prawdziwego ciała ludzkiego, ale ciało pozorne lub niebiańskie (eteryczne);

d. negował w konsekwencji rzeczywistość męki i śmierci Jezusa; głoszony m.in. przez Marcjona z Synopy, Walentyna i Bazylidesa, był popularny w środowiskach gnostyckich (gnostycyzm, pryscylianizm, manicheizm, bogomili, katarzy); d., jako podważający prawdę o wcieleniu i odkupieniu, był wielokrotnie odrzucany przez Kościół jako herezja (ostatni raz 1442 na soborze we Florencji).