dobroć układu,
wielkość bezwymiarowa charakteryzująca drgające układy mech., akustyczne lub elektryczne;
dobroć układu
Encyklopedia PWN
dobroć układu Q jest proporcjonalna do stosunku energii Wm magazynowanej w układzie przy rezonansie, do energii Wt traconej w ciągu jednego okresu drgań; określa ją wzór: Q = 2π Wm/Wt. W elektr. obwodzie rezonansowym 
, gdzie R — opór czynny obwodu, L — jego indukcyjność, a C — pojemność; dobroć układu stanowi miarę jego selektywności, tj. zdolności do tłumienia przebiegów o częst. różniących się od jego częst. rezonansowej, a także miarę szybkości zanikania drgań swobodnych; dobroć układu w urządzeniach radiotechn. dochodzi do kilkudziesięciu tysięcy. Do pomiaru d.u. służy Q-metr.
, gdzie R — opór czynny obwodu, L — jego indukcyjność, a C — pojemność; dobroć układu stanowi miarę jego selektywności, tj. zdolności do tłumienia przebiegów o częst. różniących się od jego częst. rezonansowej, a także miarę szybkości zanikania drgań swobodnych; dobroć układu w urządzeniach radiotechn. dochodzi do kilkudziesięciu tysięcy. Do pomiaru d.u. służy Q-metr. 
