discantus
muz. w średniow. teorii muzyki głos wyższy, dokomponowywany do już istniejącego (cantus), także typ tworzonej tą techniką kompozycji (konduktus i klauzula z rytmizowanym tenorem) lub w ogóle śpiew dwugłosowy;
[gr. dís ‘dwa razy’, łac. cantus ‘śpiew’],
