dipolowy moment magnetyczny
 
Encyklopedia PWN
dipolowy moment magnetyczny,
wektorowa wielkość fiz. określająca oddziaływanie substancji lub mikrocząstki z polem magnetycznym;
w skali makroskopowej kołowy obwód z prądem elektr. ma d.m.m. równy = IS (I — natężenie prądu, S — powierzchnia obejmowana przez przewodnik, — jednostkowy wektor prostopadły do powierzchni S). W skali mikroskopowej odpowiednikiem prądu elektr. jest orbitalny ruch elektronów w atomie i związany z tym orbitalny d.m.m.; elektrony i in. cząstki, mające własny moment pędu (spin), mają także spinowy d.m.m. Różne d.m.m., jako wielkości wektorowe, mogą się sumować wektorowo, dając określoną wartość wypadkowego d.m.m., niekiedy równą zeru. D.m.m. atomu jest np. wypadkową d.m.m. związanych z orbitalnym ruchem elektronów i ich spinem oraz d.m.m. jądra, d.m.m. cząsteczki jest wypadkowym d.m.m. związanym z ruchem elektronów, obrotem cząsteczki jako całości i spinami jąder; d.m.m. układów makroskopowych jest sumą tych „mikroskopowych” momentów magnet.; d.m.m. przypadający na jednostkę objętości ciała nosi nazwę namagnesowanie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia