Clemenceau 
, ur. 28 IX 1841, Mouilleron-en-Pareds, zm. 24 XI 1929, Paryż,
fr. mąż stanu, publicysta, z zawodu lekarz.
[klemãsọ]
Georges , ur. 28 IX 1841, Mouilleron-en-Pareds, zm. 24 XI 1929, Paryż,
Clemenceau Georges
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
W okresie II Cesarstwa w opozycji republikańskiej; 1876–93 deputowany — przywódca radykalnych republikanów; aktywny w kampanii na rzecz rewizji procesu Dreyfusa (m.in. publikacje w „L’Aurore” obok E. Zoli), czym zyskał dużą popularność; od 1902 senator; 1906–09 premier i min. spraw wewn. (brutalność represji wobec ruchu strajkowego przyczyniła się do upadku jego gabinetu); 1917–20 ponownie premier i min. wojny, jeden z gł. uczestników paryskiej konferencji pokojowej i współautor traktatu wersalskiego; przeciwnik sowieckiej Rosji i organizator zbrojnej interwencji przeciwko niej; po przegranej w wyborach prezydenckich 1920 wycofał się z życia polit.; Clemenceau zasłynął jako polityk brutalny i skuteczny, a jego bezwzględność wobec wrogów polit. zyskała mu przydomek „tygrysa”; od 1918 czł. Akad. Fr.; napisał m.in.: Démosthène (1925), Au soir de la pensée (t. 1–2 1926–27), Blaski i nędze zwycięstwa (1930, wyd. pol. 1930).
