chrzest Polski,
tradycyjna nazwa chrystianizacji społeczeństwa w państwie polskim;
chrzest Polski
Encyklopedia PWN
chrzest Polski w ścisłym sensie oznacza chrzest księcia Mieszka I i jego otoczenia 966; towarzyszył mu sojusz polityczny z cesarzem Ottonem I i podległymi mu Czechami, przypieczętowany 965 małżeństwem Mieszka z księżniczką czeską Dobrawą; warunkiem sojuszu było przyjęcie chrztu i w konsekwencji wejście do grona państw chrześcijańskich. Mieszko zapewnił niezależność kościelną kraju przez biskupstwo podległe wprost Rzymowi (968) i akt Dagome iudex poddający kraj papiestwu; powołanie za rządów Bolesława I Chrobrego metropolii kościelnej polskiej ze stolicą w Gnieźnie (1000) zakończyło proces związania Polski z zachodnim, łacińskim kręgiem cywilizacyjnym i jego kulturą. Zaburzenia w latach 30. i 40. XI w., zwane reakcją pogańską, dotknęły monarchię i związany z nią Kościół; późniejsza odbudowa umocniła pozycję biskupów i ustabilizowała sieć ich diecezji; ważną rolę odegrał wówczas zakon benedyktynów (m.in. opactwo w Tyńcu); w XI i XII w. rozszerzał się system parafialny (w XII w. ok. 1000 parafii), co doprowadziło do spopularyzowania założeń wiary i praktyk chrześcijańskich w społeczeństwie.
Ilustracje
Dagome iudex, streszczenie z XI w. fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Relikwiarz na rękę św. Wojciecha fot. W. Kryński/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Rocznik świętokrzyski dawny, fragment karty z 1122, pod datą 966 wpisana została wiadomość o chrzcie Mieszka I — Biblioteka Narodowa, Warszawa fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
