Chodkiewicz Jan Karol
 
Encyklopedia PWN
Chodkiewicz Jan Karol, ur. 1560, zm. 24 IX 1621, Chocim,
hetman wielki litew. i wojewoda wileński.
Podczas wojny ze Szwecją w Inflantach (1600–11) nacz. dowódca armii pol. od 1602; odniósł zwycięstwa pod Kockenhausen (1601), Białym Kamieniem (1604) i Kircholmem (1605), zajął Parnawę i Diament (1609), rozgromił flotę szwedz. pod Salis (1609); w czasie rokoszu Zebrzydowskiego przyczynił się do zwycięstwa wojsk król. nad rokoszanami w bitwie pod Guzowem 1607; przeciwny wojnie z Moskwą, jednakże za namową Zygmunta III Wazy prowadził działania wojenne 1611–12 i uczestniczył w wyprawie królewicza Władysława na Moskwę 1617–18; 1621 objął nacz. dowództwo wojsk pol. w wyprawie chocimskiej przeciw Turkom, podczas której zmarł. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli dawnej pol. sztuki wojennej. Postać Chodkiewicza i jego czyny wojenne, zwłaszcza wyprawa chocimska, stały się tematem utworów poet. (m.in. M. Sarbiewskiego) i epickich (m.in. Wojna Chocimska 1670 W. Potockiego).
Bibliografia
A. ŚLIWIŃSKI Jan Karol Chodkiewicz, Warszawa 1922;
Z. PODHORODECKI Jan Karol Chodkiewicz 1560–1621, Warszawa 1982.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia