Casablanca
m. w zachodnim Maroku, nad O. Atlantyckim;
[kasablạnka],
Ad-Dār al-Bayḍā,
Casablanca
Encyklopedia PWN
Ośrodek adm. regionu Grand Casablanca. Starożytna Anfa, następnie osada arabska, 1468 zajęta przez Portugalczyków; 1515 rozbudowana jako Casa Blanca; od 1757 marok.; 1907 zajęta przez Francuzów; 1942 walki aliantów z wojskami marok. podporządkowanymi rządowi Vichy. Największe miasto w krajach Maghrebu, jeden z największych portów Afryki (przeładunek 38 mln t, 1991); gł. ośr. przem. (ponad 1/2 produkcji krajowej); hutnictwo żelaza, przemysł chem., spoż. (rybny, olejarski, cukrowniczy), stoczn., włók., papierniczy, cementowy; zakłady montażu wagonów i samochodów; wielki ośr. handl. (coroczne międzynar. targi); połączenie kol. z Marrakeszem i Rabatem; ważny węzeł drogowy; międzynar. port lotn.; ośr. turyst.; uniw. (zał. 1975), konserwatorium i in. wyższe uczelnie; muzeum sztuki marok.; wokół starej medyny nowoczesne dzielnice mieszkaniowe i handl.; w części południowo-wschodniej nowa medyna (zbud. 1923 przez fr. architektów) z meczetem Sidi Muhammad. Konferencje w Casablance: 1) 14–24 I 1943 konferencja Stanów Zjedn. (F.D. Roosevelt) i Wielkiej Brytanii (W. Churchill) oraz przedstawicieli sztabów obu państw w sprawie polityki i strategii wojennej na 1943; gł. decyzje: przeprowadzenie inwazji na Sycylię w lecie 1943, po zakończeniu operacji w Afryce Północnej i przesunięcie utworzenia drugiego frontu we Francji na 1944; wzmożenie bombardowania Niemiec i walk z niem. łodziami podwodnymi; doprowadzenie do bezwarunkowej kapitulacji państw Osi; ponadto omówiono stosunek aliantów do fr. ruchu oporu (Ch. de Gaulle); 2) 1961 pierwsza konferencja państw afryk. z tzw. grupy Casablanca.
