bytowsko-lęborska ziemia,
terytorium hist. na Pomorzu, złożone z 2 okręgów nie graniczących ze sobą (najmniejsza odległość 4 km), ze stolicami w Bytowie i Lęborku;
bytowsko-lęborska ziemia
Encyklopedia PWN
do XV w. dzieliła losy Pomorza Gdańskiego; od 1455 (1466) jako lenno Polski w posiadaniu książąt pomor.; 1637, po bezpotomnej śmierci Bogusława XIV, ostatniego księcia zachodniopomor., powróciła do Polski i została włączona do woj. pomor.; 1657 na mocy welawsko-bydgoskiego traktatu ziemia bytowski-lęborska przeszła we władanie Brandenburgii, a następnie Prus formalnie jako lenno Polski (do 1772), a faktycznie została utracona; w XIX i XX w. ziemia bytowsko-lęborska, stanowiła — mimo germańskie — żywy ośr. polskości na Pomorzu (m.in. w Bytowie działał pol. Bank Lud.); 1945 powróciła do Polski; od 1975 terytorium dawnej ziemi bytowsko-lęborskiej w woj. słupskim, od 1999 w woj. pomorskim.
