Byblos
 
Encyklopedia PWN
Byblos, bibl. Gebal, fenickie Gubal, ob. Dżubaj,
staroż. miasto fenickie nad M. Śródziemnym, na północny wschód od Bejrutu.
W III tysiącl. p.n.e. ośr. handl. (cedry Libanu, miedź) i rel.; obróbka papirusu — stąd gr. býblos [‘zwój’, ‘książka’], również nazwa Biblia. Najstarsze ślady zamieszkania pochodzą z ok. 7000 p.n.e.; wykopaliska (od 1863) odsłoniły m.in. ruiny świątyni Baalat Gubal (opiekunki miasta), wielokrotnie odnawianej od III tysiącl. p.n.e. do czasów rzym.; pozostałości świątyni Reszefa (ok. 2000 p.n.e.) z licznymi figurkami z brązu, pokrytymi blaszkami ze złota, oraz siekierki i naczynia; odkryto także groby szybowe z sarkofagami skrzyniowymi, m.in. sarkofag króla Achirama (X w. p.n.e.?) z dekoracją reliefową i najstarszą inskrypcją w języku fenickim; inskrypcje w tzw. pseudohieroglificznym piśmie z Byblos (nie odczytane); z okresu rzym. zachowały się m.in. ruiny teatru, bazyliki, nimfeum i kolumnady; wpisany na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Byblos, obeliski przed świątynią boga Reszefa, koniec XIX w. p.n.e. (ob. Dżubajl, Liban) fot. P. Tomaszewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia