buzdygan
broń obuchowa pochodzenia wschodniego o głowicy złożonej z 6 lub więcej metalowych piór, na dość krótkim prostym trzonie;
[tur., ‘pałka’, ‘maczuga’],
buzdygan
Encyklopedia PWN
miał ok. 60 cm dł.; w zachodniej Europie jest znany z okresu wędrówek ludów; w Polsce występował od XV w. jako broń oraz oznaka szarży oficerskiej w kawalerii autoramentu nar.; znane są b. kombinowane, np. z ukrytym wewnątrz trzonka sztyletem (odmiana perska) lub z pistoletem kołowokrzosowym, którego lufa jest jednocześnie trzonkiem (buzdygan niemiecki); w Polsce najbardziej popularne były buzdygany typu tur.-węg. i perskiego.
