bukanierzy
zbiegli marynarze, przestępcy, dezerterzy i kontraktowi służący pochodzenia fr., ang. i holenderskiego, zamieszkujący od przeł. XVI i XVII w. wyspy Wielkich Antyli;
[fr. boucaniers],
bukanierzy
Encyklopedia PWN
działali gł. na lądzie, polowali na zdziczałe bydło rogate żyjące tam w olbrzymich stadach; 1640 wyparci przez Hiszpanów z zachodniej Hispanioli, podjęli działania pirackie na morzu; ich gł. bazą była Tortuga k. Hispanioli, a po zdobyciu przez Anglię Jamajki — Port Royal; założyli tzw. Bractwo Wybrzeża, które demokratycznie podejmowało decyzję co do celu wypraw, dowództwa i rozdziału łupów; w 2. poł. XVII w. wprowadzili rządy terroru na całym obszarze M. Karaibskiego, atakowali posiadłości i statki hiszp., w wojnach wspierali Francję, Anglię lub Holandię, aż do czasu oficjalnego uznania przez Hiszpanię posiadłości tych państw na tym obszarze, co doprowadziło do wytępienia b. w końcu XVII w.; zw. także m.in. flibustierami i korsarzami. Nazwa b. upowszechniła się od wydania wspomnień chirurga b., Holendra A.O. Exquemelina, Bukanierzy amerykańscy. Prawdziwy pamiętnik... (1684, wyd. pol. 1972); wspomnienia b. wywarły wielki wpływ na twórczość J. Swifta, D. Defoe i R.J. Stevensona.
