Brodziński Kazimierz, ur. 8 III 1791, Królówka k. Bochni, zm. 10 X 1835, Drezno,
brat Andrzeja, poeta, tłumacz, krytyk literacki, historyk literatury;
Brodziński Kazimierz
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
1812 brał udział w wyprawie Napoleona I na Moskwę; 1818–22 nauczyciel, m.in. w Liceum Warsz., 1822 objął katedrę literatury pol. na uniwersytecie w Warszawie; od 1821 czł. TPN; 1822–23 współredaktor „Pamiętnika Warszawskiego”; liberał i słowianofil, opowiedział się za walką powstańczą 1830–31 (m.in. w Mowie o narodowości Polaków 1831); w sporze romantyków z klasykami zajął stanowisko kompromisowe (w rozprawie O klasyczności i romantyczności, tudzież o duchu poezji polskiej 1818), postulował, aby literatura pol. wyrażała tkliwość i łagodność, będące — według Brodzińskiego — cechami nar. Polaków; autor idealizującej życie ludu wiejskiego sielanki Wiesław (1820), rozpraw lit. (m.in. Listy o polskiej literaturze 1820, O egzaltacji i entuzjazmie 1830), przekładów (pierwsze tłum. Cierpień młodego Wertera J.W. Goethego 1822); jako badacz literatury pol. pierwszy uważał zjawiska lit. za wyraz ducha nar., przedstawiając je na tle stanu polit. i kult. epoki (m.in. Literatura polska..., wyd. w: Pisma, t. 3–5 1872–73); Dzieła: I. Poezje (t. 1–2 1959), II. Pisma estetyczno-krytyczne (t. 1–2 1964); Wybór pism (1966).
