Breżniew Leonid I., ur. 19 XII 1906, Kamieńskie, zm. 10 XI 1982, Moskwa,
polityk sowiecki;
Breżniew Leonid I.
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
1946–50 I sekr. Kom. Zaporosko-Dniepropietrowskiego KP(b) Ukrainy, 1950–52 I sekr. KC KP(b) Mołdawii, 1952–56 I sekr. KC KP Kazachstanu; 1952–53 i 1956–57 zast. czł. Biura Polit., od 1957 czł. Prezydium KC KPZR, 1950–53, 1956–60 i 1963–64 sekr., od 1964 I sekr., a 1966–82 sekr. generalny KC KPZR; 1960–64 i od 1977 przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR; od 1976 marszałek; 1957 poparł N. Chruszczowa w walce z „antypartyjną grupą” W. Mołotowa, a 1964 wystąpił przeciw niemu; po objęciu władzy usunął stopniowo wszystkich potencjalnych rywali; kontynuował ograniczone odprężenie w stosunkach z Zachodem (udział w procesie KBWE), prowadząc zarazem politykę imperialną w różnych rejonach Trzeciego Świata; wobec państw sąsiednich stosował zasadę tzw. ograniczonej suwerenności (Breżniewa doktryna); odpowiedzialny za interwencję zbrojną w Czechosłowacji 1968 i Afganistanie 1979; w polityce wewn. (określonej później jako „okres zastoju”) częściowa rehabilitacja polit. Stalina, wzmożone represje wobec dysydentów, nasilenie korupcji.
