Braniccy
 
Encyklopedia PWN
Braniccy,
ród magnacki herbu Gryf;
jego protoplastą był zapewne Klemens z Ruszczy, kasztelan i wojewoda krak., zm. 1256, właściciel Branic; od XVI w. zaczęli posługiwać się nazwiskiem B.; przodkiem magnackiej linii rodu był Mikołaj, zm. ok. 1566, którego potomkowie wspinali się z wolna w hierarchii społ.; wnuk Mikołaja — Stanisław, ur. ok. 1574, zm. 1620, wzbogacił się, dzierżawiąc od 1605 cła koronne; jego syn Jan Klemens I, zm. 1657, podkomorzy krak., zginął w czasie potopu szwedzkiego jako kurier Jana II Kazimierza; syn i imiennik tegoż, Jan Klemens II, ur. ok. 1624, zm. 1673, marszałek nadworny koronny, podniósł znaczenie rodu, żeniąc się z Aleksandrą Katarzyną Czarniecką, córką Stefana; zgromadził też trzon majątku rodzinnego w woj. krak. (Branice, Ruszcza), na Rusi (Tyczyn) i na Podlasiu (Białystok, Tykocin); jego syn Stefan Mikołaj, zm. 1709, marszałek nadworny koronny, związał się przez małżeństwo z Sapiehami; jedyny syn Stefana, najznamienitszy przedstawiciel rodu (zarazem ostatni), Jan Klemens III, hetman wielki koronny i kasztelan krak., był jednym z najważniejszych polityków swej epoki; doprowadził do rozkwitu rozległe dobra rodzinne (oprócz wymienionych także Choroszcz, Roś, Biliłówka), szczególnie rozwijając Białystok.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Epitafium Wierzbięty z Branic fot. T. Żółtowska-Huszcza/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia