Brandt Józef
 
Encyklopedia PWN
Brandt Józef, ur. 11 II 1841, Szczebrzeszyn, zm. 12 VI 1915, Radom,
malarz.
Studiował w Paryżu, od 1862 w Monachium u F. Adama i K. Piloty’ego; działał gł. w Monachium; od 1875 prowadził prywatną szkołę mal., stając się przywódcą tzw. monachijskiej szkoły malarstwa pol., z którą byli związani m.in. M. Gierymski, A. Wierusz-Kowalski, T. Ajdukiewicz, W. Kossak, L. Wyczółkowski; tworzył gł. obrazy rodzajowo-batalistyczne i hist. o tematyce związanej z walkami kozacko-tatar. i wojnami szwedz. XVII w. (Chodkiewicz pod Chocimiem 1867, Konfederaci barscy 1875, Odbicie jasyru 1877, Wyjazd Jana Sobieskiego na polowanie) oraz rodzajowe (Zaloty, Przy studni 1875); twórczość Brandta cechuje lit. ujęcie tematu, realizm szczegółów, swobodna kompozycja i mistrzowskie oddanie ruchu; do 1880 koloryt utrzymany w tonacji brunatnej; Brandt wywarł silny wpływ na malarstwo pol., także na literaturę (Trylogia H. Sienkiewicza).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Brandt Józef, Bitwa pod Chocimiem, 1867 — Muzeum Narodowe, Warszawa fot. T. Żółtowska-Huszcza/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia