Brandstaetter Roman, ur. 3 I 1906, Tarnów, zm. 28 IX 1987, Poznań,
pisarz, tłumacz, pochodzenia żydowskiego.
Brandstaetter Roman
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Pochodzenia żydowskiego, przyjął katolicyzm przebywając podczas II wojny światowej na Bliskim Wschodzie; 1947–48 w służbie dyplomatycznej w Rzymie, później gł. w Poznaniu; liryka rel. (Jarzma 1928, Pieśni 1963, Księga modlitw 1985); dramaty poświęcone gł. problematyce moralnej, m.in. sztuki o losach wielkich twórców, np. Rembrandta (Powrót syna marnotrawnego, wyst. 1947), o tematyce antycznej (Śmierć na wybrzeżu Artemidy 1962), hist. (Ludzie z martwej winnicy, wyst. 1956), wojenno-okupacyjnej (Dzień gniewu 1962, wyst. 1988) i współcz. (Milczenie 1957); w tetralogii prozą Jezus z Nazarethu (1967–73), będącej transpozycją Ewangelii, nakreślił poet. obraz epoki, nasycony realiami codziennego życia Żydów; proza o tematyce bibl., zbiór szkiców Krąg biblijny i franciszkański (1981), przekłady poezji bibl. (Słowo nad słowami 1964, Psałterz 1968, wyd. 1983 ze wstępem Th. Mertona, Pieśń nad pieśniami 1988) oraz dramatów W. Szekspira; refleksyjno-wspomnieniowe Przypadki mojego życia (1988); 1951 otrzymał nagrodę państw. I st. (zespołową).
