bór

bór,

leśn. grupa typów lasów iglastych z dominacją sosny lub świerka, występujących w strefie umiarkowanej i chłodnej półkuli północnej, o niskiej bonitacji drzewostanu, na ubogich, kwaśnych glebach bielicoziemnych z próchnicą lub torfem wysokim;

dawniej lud. nazwa lasu iglastego składającego się z wiekowych drzew; termin także stosowany w pol. nazewnictwie geogr. w odniesieniu do dużych kompleksów leśnych utworzonych z drzewostanów sosnowych (np. Bory Tucholskie). W zależności od warunków siedliskowych powstają różne typy borów; na terenach nizinnych w Polsce największe obszary zajmują bory sosnowe; rozróżnia się: bory sosnowe suche, czysto sosnowe, na ubogich glebach piaszczystych o runie z porostów; bory sosnowe świeże, często z domieszką brzozy, dębu i osiki na nieco żyźniejszych glebach piaszczystych; bory sosnowe mieszane na glebach wilgotnych, stąd bogatsze w domieszki (świerk, modrzew, dąb, brzoza, osika); bory sosnowe wilgotne powstałe na piaszczystych glebach bielicowych pod wpływem wody gruntowej; bory sosnowe bagienne z luźnym drzewostanem sosny i brzozy o niskiej bonitacji, występujące na podłożu torfowym, z runem torfowcowym; bory sosnowe bażynowe, czyli nadmor., z bażyną w runie; bory świerkowe w północno-wschodniej Polsce, z domieszką sosny i brzozy. W górach występują: w reglu dolnym — bór świerkowo-jodłowy (zwany borem górskim) z domieszką buka i jaworu oraz w reglu górnym — bór górnoreglowy (zwany borem wysokogórskim), czysto świerkowy.