bób
 
Encyklopedia PWN
bób, właśc. wyka bób, Vicia faba,
gatunek jednorocznej, strączkowej rośliny uprawnej z rodzaju wyka, z rodziny bobowatych (motylkowatych);
grube, sztywne, czterokanciaste łodygi do 1 m wys.; liście duże, eliptyczne; kwiaty po 2–6 w kątach liści, białe z czarną plamką na skrzydełkach; strąki grube, zawierają 1–5 dużych spłaszczonych nasion barwy żółtej, brunatnej lub zielonej. Bób jest jedną z najstarszych roślin jadalnych; znany już od neolitu (w Polsce ślady uprawy w Biskupinie); rozpowszechniony zwłaszcza w staroż. Egipcie, Judei, Grecji i Rzymie, w niektórych krajach był związany z kultem rel.; obecnie w Polsce oraz prawie całej Europie, Afryce, Azji i Ameryce Północnej jest uprawiana gł. odmiana botaniczna bób właściwy, V.f. var. major, w stanie dzikim nieznana; odznacza się dużą wartością odżywczą w związku z wysoką zawartością białka (ok. 25%), węglowodanów oraz witamin, gł. z grupy B; nasiona bobu spożywane są zwykle w stanie niedojrzałym (całkowicie dojrzałe są ciężko strawne); niekiedy są przerabiane na mąkę i namiastkę kawy; młode rośliny stanowią także wartościową paszę; jako roślinę pastewną uprawia się bobik.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia