Bolesław II Szczodry, zw. też Śmiałym, z dynastii Piastów, ur. ok. 1042, zm. 2 lub 3 IV raczej 1082 niż 1081, na Węgrzech,
od 1058 książę, od 1076 król Polski, najstarszy syn księcia Kazimierza I Odnowiciela i księżnej ruskiej Dobroniegi Marii.
Bolesław II Szczodry
Encyklopedia PWN
Toczył wojny z Czechami, interweniował w spory dynastyczne na Węgrzech i Rusi, odzyskał Grody Czerwieńskie, utracił jednak Pomorze Wschodnie; zasłużony dla odnowy sieci biskupstw, fundator klasztorów benedyktyńskich; w konflikcie między papieżem Grzegorzem VII i cesarzem Henrykiem IV stanął po stronie Stolicy Apostolskiej, co umożliwiło mu koronowanie się na króla polskiego; ustawiczne wojny prowadzone przez Bolesława Śmiałego oraz jego polityka ograniczająca rolę możnowładztwa wywołały w kraju niezadowolenie, które po zabiciu biskupa krakowskiego Stanisława, przekształciło się 1079 w bunt; Bolesław Śmiały uszedł wraz z synem, Mieszkiem, na Węgry i tam zmarł; późnośredniowieczne legendy o królu pokutniku lokowały jego grób na szlakach pielgrzymich do Rzymu — w klasztorach w Ossiach w Karyntii lub w Wilten koło Innsbrucku.