Bolesław II Szczodry
 
Encyklopedia PWN
Toczył wojny z Czechami, interweniował w spory dynastyczne na Węgrzech i Rusi, odzyskał Grody Czerwieńskie, utracił jednak Pomorze Wschodnie; zasłużony dla odnowy sieci biskupstw, fundator klasztorów benedyktyńskich; w konflikcie między papieżem Grzegorzem VII i cesarzem Henrykiem IV stanął po stronie Stolicy Apostolskiej, co umożliwiło mu koronowanie się na króla polskiego; ustawiczne wojny prowadzone przez Bolesława Śmiałego oraz jego polityka ograniczająca rolę możnowładztwa wywołały w kraju niezadowolenie, które po zabiciu biskupa krakowskiego Stanisława, przekształciło się 1079 w bunt; Bolesław Śmiały uszedł wraz z synem, Mieszkiem, na Węgry i tam zmarł; późnośredniowieczne legendy o królu pokutniku lokowały jego grób na szlakach pielgrzymich do Rzymu — w klasztorach w Ossiach w Karyntii lub w Wilten koło Innsbrucku.
Bibliografia
T. GRUDZIŃSKI Bolesław Śmiały-Szczodry i biskup Stanisław. Dzieje konfliktu, Warszawa 1983;
T. WOJCIECHOWSKI Szkice historyczne XI wieku, wyd. 4, Warszawa 1970.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Bolesław II Szczodry, wizerunek na złotym denarze fot. M. Studnicki/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia