Bohra teoria atomu,
sformułowana 1913 przez N.H.D. Bohra teoria atomu wodoru (atom) przyjmująca planetarny model atomu E. Rutheforda (dodatnio naładowane jądro i krążący wokół niego po orbicie kołowej elektron) oraz — w celu usunięcia pewnych sprzeczności związanych z tym modelem — ideę teorii kwantów M. Plancka.
Bohra teoria atomu
Encyklopedia PWN
U podstaw teorii atomu Bohra leżą tzw. postulaty Bohra głoszące, że: 1) atom nie promieniuje energii, jeżeli elektron porusza się po orbicie, na której jego moment orbitalny jest wielokrotnością 
(tzw. orbity dozwolone, stacjonarne); 2) emisja promieniowania następuje wówczas, gdy elektron w atomie przeskakuje z dalszej na bliższą jądra dozwoloną orbitę; 3) częst. emitowanego promieniowania ν = (E2 – E1)/h, gdzie E1 i E2 — energia elektronu odpowiednio na bliższej i dalszej orbicie, h — stała Plancka. Wielkim sukcesem teorii atomu Bohra było wyjaśnienie powstawania serii linii w widmach opt. wodoru i pojedynczo zjonizowanego helu. Rozwinięciem teorii atomu Bohra jest mechanika kwantowa.
(tzw. orbity dozwolone, stacjonarne); 2) emisja promieniowania następuje wówczas, gdy elektron w atomie przeskakuje z dalszej na bliższą jądra dozwoloną orbitę; 3) częst. emitowanego promieniowania ν = (E2 – E1)/h, gdzie E1 i E2 — energia elektronu odpowiednio na bliższej i dalszej orbicie, h — stała Plancka. Wielkim sukcesem teorii atomu Bohra było wyjaśnienie powstawania serii linii w widmach opt. wodoru i pojedynczo zjonizowanego helu. Rozwinięciem teorii atomu Bohra jest mechanika kwantowa. 
