Bogumił

Bogumił, błogosławiony, imię zakonne Piotr II, właśc. Bogumił Leszczyc, ur. 1138, Koźmin k. Dobrowa, zm. 10 VI 1203, pustelnia na wyspie rz. Warty k. Dobrowa,

arcybiskup, pustelnik, cysters;

1925 beatyfikowany; pochodził z rodu rycerskiego osiadłego k. Koła w Wielkopolsce; wstąpił do cystersów w Kazimierzu; 1186 biskup poznański; 1187–98 arcybiskup gnieźnieński; zrezygnował z urzędu i wybrał życie w pustelni (pełnił posługę kapłańską dla okolicznej ludności); po jego śmierci Dobrów stał się ośrodkiem kultu oddziałującego na całą Wielkopolskę; 1647–51 prymas M. Łubieński przesłał wszelkie dokumenty konieczne do procesu beatyfikacyjnego (nie otrzymały opinii Stolicy Apostolskiej).

W ikonografii przedstawiany jako starzec z brodą, arcybiskup w stroju pontyfikalnym, z krzyżem biskupim, mitrą na głowie, rybą w ręku; Święci Bogumił i Wojciech adorują Madonnę (poł. XVII w. — katedra we Fromborku). Patron archidiecezji gnieźnieńskiej. Święto: 10 VI.

Bibliografia

Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny abpa Bogumiła w XVII w., Poznań 1982.