blastula
zool. wczesne stadium rozwoju zarodkowego tkankowców powstałe w wyniku bruzdkowania.
[gr. blastós ‘zarodek’, ‘zawiązek’],
blastula
Encyklopedia PWN
U większości zwierząt ma kształt pęcherzyka kulistego (celoblastula); jego ściana (blastoderma) jest zbudowana z 1 lub kilku warstw komórek otaczających jamę blastuli (blastocel), wypełnioną płynem; u organizmów z bruzdkowaniem tarczkowym blastula ma postać płaskiej tarczki, zwanej tarczą zarodkową lub diskoblastulą, leżącej ponad masą żółtka; blastula ssaków łożyskowych (blastocysta) ma kształt pęcherzyka, którego ścianę tworzy jedna warstwa komórek (trofoblast); do światła blastocysty zwiesza się węzeł zarodkowy, z którego tworzy się właściwy zarodek.
