Biondo, Blondus, Flavio, ur. 1392, Forlì, zm. 4 VI 1463, Rzym,
wł. humanista, historyk;
Biondo Flavio
Encyklopedia PWN
początkowo notariusz, od 1433 w służbie papieskiej w Rzymie — sekr. apostolski, następnie w misjach dyplomatycznych do Wenecji i kondotiera F. Sforzy; zajmował się historią od czasów staroż. Rzymu po współcz. mu Italię i w swych pracach wykazywał ich ciągłość hist.; czasy antyczne traktował z szacunkiem i dumą, uznając je za wzorzec godny naśladowania; w De Roma instaurata (t. 1–3 1444–46) zrekonstruował topografię staroż. Rzymu; w De Roma triumphante (1459), dając przegląd staroż. instytucji adm. i wojsk. podsuwał zarazem koncepcje takiego zreformowania Państwa Kośc., by stanowiło nowoczesną kontynuację cesarstwa rzym.; największe dzieła B.: Italia ilustrata (1474) — pierwsza historia Włoch opisująca geografię i dzieje 18 wł. prowincji, poczynając od czasów staroż. (Rep. Rzym. i Cesarstwa) do współczesności; Historiorum ab inclinatione Romanorum imperii decades (t. 1–32 1483) — dzieje Europy i chrześcijaństwa od zdobycia Rzymu przez Gotów (410) do rozkwitu miast wł. (1442), oparte na wiarygodnych źródłach, z uporządkowaną chronologią od czasów staroż. i wprowadzonym — po raz pierwszy — pojęciem średniowiecza.
