Bieły Andriej
 
Encyklopedia PWN
Bieły Andriej, właśc. Boris N. Bugajew, ur. 26 X 1880, Moskwa, zm. 8 I 1934, tamże,
ros. poeta, prozaik, krytyk literacki;
teoretyk symbolizmu; 1921–23 na emigracji w Berlinie; autor liryków filoz. (m.in. Zołoto w łazuri 1904, Urna 1909), nowator i eksperymentator, uprawiał poet. prozę rytmiczną: Symfonia II Dramatyczna (1902, fragmenty w wyborze Poezje 1975), cykl powieściowy pt. Moskwa (1926–32); zasłynął powieściami: Srebrny gołąb (1910, wyd. pol. 1987), groteskowo-satyr. arcydziełem prozy symbolist. Petersburg (1916, wyd. pol. 1974), o perspektywach hist. rozwoju Rosji, oraz autobiogr. Kocio Letajew (1922, wyd. pol. 1976), inspirowaną ideami antropozoficznymi; ponadto trylogia wspomnieniowa Na rubieże dwuch stoletij (1930), Naczało wieka (1933), Mież dwuch riewolucyj (1934), prace hist. i teoretycznolit. (m.in. zebrane w tomie Simwolizm 1910); przekłady wierszy Biełego w antologii Z liryki rosyjskiej XX wieku (1987).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia