Berberowie, Berberzy,
zróżnicowana etnicznie rdzenna ludność Afryki Północnej i Sahary, która, nie mając poczucia wspólnoty, woli określać się jako imazighen [‘ludzie wolni’].
Berberowie
Encyklopedia PWN
ok. 25–35 mln (2010); mieszkają gł. w Maroku i Algierii, także w Nigrze, Mali, Mauretanii, Tunezji, Libii, Burkina Faso i Egipcie; języki berberskie; pierwsze państwo Berberów (Maurów, Numidów i in.) w III–II w. p.n.e.; za panowania rzym., wandalskiego i bizant. częściowa chrystianizacja Berberów; od VIII w. wpływ kultury arabskiej i islamizacja; począwszy od III w. ekspansja Berberów w głąb Sahary (posługując się wielbłądami dotarli do południowych krańców pustyni); w XI w. na Saharze panowała dynastia Almorawidów; w średniowieczu w Maghrebie istniały państwa muzułm., rządzone przez berberskie dynastie; Berberami z pochodzenia byli niektórzy cesarze rzym. (dynastie Sewerów i Gordianów) oraz filozofowie chrześc., m.in. Tertulian i św. Augustyn; współcześnie gł. odłamy Berberów to: Kabylowie, Szauja, Rifenowie, Braber (Imazighen), Szilha, Mzabici, Zenata i Tuaregowie; wyznają islam, uznają też plemienne prawo obyczajowe; tradycyjnymi zajęciami Berberów osiadłych i półosiadłych jest uprawa zbóż i hodowla bydła, koczowników — pasterstwo; tradycyjna organizacja społ. (z wyjątkiem Tuaregów) opiera się na rodzinach patriarchalnych (patriarchat) i rodach patrylinearnych (patrylinearność) oraz radach starszych; rzemieślnicy słyną z produkcji białej broni, wyrobów ze skóry, biżuterii, kobierców.
