barwa dźwięku

barwa dźwięku, timbre,

subiektywna cecha dźwięku odczuwana słuchem i odróżniająca od siebie dźwięki o tej samej głośności i wysokości (wytwarzane przez różne źródła, np.: instrumenty muzyczne, głosy ludzi, ptaków i zwierząt, hałasy maszyn), zależna głównie od składu widmowego danego dźwięku, ale także od jego dynamiki (zmienności w czasie transjentów narastania czy zanikania dźwięku).

Dźwięk zawierający mało tonów harmonicznych brzmi głucho, przewaga niższych harmonicznych powoduje, że dźwięk jest wyrazisty, pełny, zaś przewaga wyższych harmonicznych (3000–6000 Hz) nadaje dźwiękowi brzmienie przenikliwe, metaliczne; na barwę dźwięku wpływa również dynamika dźwięku (np. narastanie i zanikanie dźwięku).