banan, Musa,
rodzaj z rodziny bananowatych,
banan
Encyklopedia PWN
obejmujacy ok. 60–70 gat. potężnych bylin, występujący w rejonie międzyzwrotnikowym, w południowo-wschodniej Azji, Afryce, Ameryce Środk. i Pd. i północnej Australii; z podziemnego bulwiastego kłącza wyrasta nibyłodyga zbud. ze ściśle przylegających do siebie pochew liściowych, zakończona czubem liści kilkumetrowej długości, pojedynczych, często postrzępionych przez wiatr; ze szczytu, na długim trzonku wyrasta kwiatostan, po zaowocowaniu zwisa groniasty owocostan, złożony z wielu trój- lub czworograniastych owoców; niektóre gat. są uprawiane w pasie międzyzwrotnikowym (na plantacjach, rozmnażane wegetatywnie) dla partenokarpicznych owoców jadalnych w stanie świeżym, w postaci mączek, przetworów, także po ugotowaniu; najdawniej uprawiany jest banan właściwy (banan plamisty, pizang), M. sapientum, powszechny w Ameryce Południowej i Środkowej, na Antylach oraz Afryce Zachodniej; wys. 10–15 m, o owocach dł. do 30 cm zawierających do 20% węglowodanów, 1% białka, 0,5% tłuszczu, znaczne ilości składników mineralnych i witamin; z pochew liściowych banana manilskiego, Musa textilis, z Filipin, otrzymuje się cenione włókno (manila). Łączne świat. zbiory bananów — 72,5 mln t (2005); najwięksi producenci: Indie (16,8 mln t), Brazylia (6,7), Chiny (6,4), Ekwador (5,9), Filipiny (5,8), Indonezja (4,5), Kostaryka (2,2), Meksyk (2,0), Tajlandia (2,0), Kolumbia (1,6), Burundi (1,6); gł. eksporterzy (2/3 eksportu) — Ekwador, Filipiny, Kostaryka, Kolumbia; najwięksi importerzy — kraje UE i Stany Zjednoczone.
