Bachtin Michaił M., ur. 17 XI 1895, Orzeł, zm. 7 III 1975, Klimowsk k. Moskwy,
rosyjski myśliciel, estetyk i metodolog, teoretyk dialogu, badacz literatury i języka rosyjskiego;
Bachtin Michaił M.
Encyklopedia PWN
1930–36 na zesłaniu w Kustanaju (Kazachstan); 1945–1961 wykładał w Instytucie Pedagogicznym w Sarańsku (przekształconym następnie w Uniwersytet Mordwiński); w pracy o twórczości F. Dostojewskiego (Problemy poetyki Dostojewskiego 1963, wyd. pol. 1970) wprowadził pojęcie powieści polifonicznej, które na stałe weszło do współczesnej nauki o literaturze; rozwinął również badania nad związkami i wzajemnym przenikaniem różnorodnych elementów kulturowych w kontekście całokształtu kultury epoki, m.in. w pracy Twórczość Franciszka Rabelais’go a kultura ludowa średniowiecza i renesansu (1965, wyd. pol. 1975), w której twórczość Rabelais’go interpretował jako istotne ogniwo tradycji karnawałowych i realizmu groteskowego; zbiory rozpraw teoret.: Problemy literatury i estetyki (1975, wyd. pol. 1982), Estetyka twórczości słownej (1979, wyd. pol. 1986). Od 1992 w Witebsku ukazuje się międzynarodowe czasopismo bachtinologiczne „Diałog. Karnawał. Chronotop” (redaktor N. Pańkow).
